สมมติว่าคุณกำลังคิดจะทำอะไรเล็กๆ น้อยๆ เช่น เลื่อนนิ้วชี้ไปทางขวาเล็กน้อย คุณมีอิสระที่จะทำมัน คุณมีอิสระที่จะไม่ทำ คุณชั่งน้ำหนักข้อดีข้อเสียและตัดสินใจทำ ดูเถิดนิ้วของคุณเคลื่อนไหว ยินดีด้วย! คุณทำมัน นี่เป็นกรณีของเจตจำนงเสรี เห็นได้ชัดว่าไม่ใช่กรณีสำคัญ ไม่มีอะไรมากขึ้นอยู่กับว่าคุณขยับนิ้วหรือไม่ แต่ลองนึกดูว่าถ้ามีอะไรเกิดขึ้น ลองนึกภาพว่าใครบางคนจะถูกประหารชีวิตหากคุณขยับนิ้วนั้น ถ้าอย่างนั้นคุณจะต้องรับผิดชอบในทางศีลธรรม เพราะคุณทำมันอย่างอิสระ
จุดเริ่มต้นของข้อโต้แย้งนี้คือเจตจำนงเสรีไม่สอดคล้องกับ
การกำหนดกฎเกณฑ์ ซึ่งเป็นโลกทัศน์ที่ครอบงำวิทยาศาสตร์ในอดีตและยังคงมีอิทธิพลในปัจจุบัน
ความมุ่งมั่นกล่าวว่าทุกสิ่งที่เกิดขึ้นในขณะนี้ถูกกำหนดโดยปัจจัยที่มีอยู่ก่อนที่คุณจะเกิดด้วยซ้ำ
ปัจจัยเหล่านี้อาจเกี่ยวข้องกับการเลี้ยงดูหรือวัฒนธรรมของคุณ หรือเกี่ยวข้องกับเงื่อนไขเริ่มต้นของเอกภพและกฎที่ควบคุมการเกิดขึ้นของจักรวาล อย่างไรก็ตาม คุณไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับพวกเขา และถ้าพวกเขากำหนดสิ่งที่คุณทำ คุณก็ไม่ว่าง
นักปรัชญาชาวอเมริกันปีเตอร์ แวน อินวาเกนได้ให้ตัวอย่างที่ชัดเจนของข้อโต้แย้งนี้ในหนังสือAn Essay on Free Will หากการตัดสินเป็นจริง กฎของธรรมชาติและอดีตรับประกันว่าคุณจะขยับนิ้วของคุณ ดังนั้น หากคุณมีอำนาจที่จะไม่ขยับนิ้ว คุณก็จะมีอำนาจในการเปลี่ยนแปลงกฎหมายหรืออดีตด้วย
ปฏิกิริยาเริ่มแรกคือ แม้ว่าการกำหนดระดับความสำคัญจะมีความสำคัญทางประวัติศาสตร์ แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่าจะเป็นเรื่องเท็จ
ฟิสิกส์ควอนตัมแสดงการเกิดขึ้นของเหตุการณ์บางอย่างโดยสุ่มอย่างแท้จริง เป็นแนวคิดที่ Australian National University ใช้ในการพัฒนา เครื่อง กำเนิดตัวเลขสุ่ม
น่าเสียดายที่สิ่งนี้มีแต่จะทำให้เรื่องแย่ลง ถ้าการขยับนิ้วของคุณเป็นเพียงการกระทำที่สุ่มเสี่ยง คุณจะไม่ต้องรับผิดชอบและคุณก็จะยังไม่เป็นอิสระ สิ่งนี้ทำให้เราโต้แย้งอย่างเต็มที่กับเจตจำนงเสรี ปัจจัยกำหนดเป็นจริงหรือไม่; นั่นเป็นเพียงตรรกะ
หากการตัดสินเป็นจริง การกระทำของคุณเป็นผลมาจากสิ่งที่เกิดขึ้น
ก่อนคุณเกิด คุณจึงไม่มีเจตจำนงเสรี แต่สมมติว่าระดับกำหนดไม่เป็นความจริง ถ้าอย่างนั้นก็เป็นเรื่องง่ายที่จะคิดว่าทุกอย่างจะเป็นแบบสุ่ม รวมถึงการกระทำทั้งหมดของคุณ (เช่น การยกนิ้วของคุณ!) แต่ในกรณีนี้จะไม่มีเจตจำนงเสรีเช่นกัน
รูปแบบหนึ่งของมุมมองนี้ซึ่งพัฒนาโดยVictoria McGeer ของ ANU เกี่ยวข้องกับการกำหนดเจตจำนงเสรีในฐานะอะไรก็ตามที่อธิบายถึงความสามารถทางสังคมของเราที่จะรับผิดชอบซึ่งกันและกันทางศีลธรรม ตามหลักการแล้ว กระบวนการเชิงกำหนดสามารถทำเช่นนั้นได้ เจตจำนงเสรีและเชิงกำหนดอาจอยู่ร่วมกันได้
แต่ในขณะที่กระบวนการที่กำหนดขึ้นอาจอธิบายความสามารถเหล่านี้ ในกรณีนั้นจะไม่ถือเป็นเจตจำนงเสรี เพราะโดยพื้นฐานแล้วเจตจำนงเสรีไม่สอดคล้องกับปัจจัยกำหนด
เราไม่สามารถละทิ้งความเชื่อ (เจตจำนงเสรี); เป็นปรากฏการณ์ทางปรากฏการณ์วิทยาที่ชัดเจนที่สุดของเรา แต่เราไม่สามารถอธิบายได้ […] หากเป็นสิ่งที่เรารู้ว่าเป็นความจริงและเราไม่มีคำอธิบายใด ๆ ก็แย่เกินไปสำหรับความเป็นไปได้ที่อธิบายได้
สมมุติอีกครั้งว่าการกำหนดนั้นไม่สอดคล้องกับเจตจำนงเสรี ถ้าเป็นเช่นนั้น เมื่อคุณขยับนิ้วได้อย่างอิสระ เหตุการณ์นั้นไม่ได้ถูกกำหนดโดยเงื่อนไขเริ่มต้นของจักรวาลและกฎของธรรมชาติ
มันจำเป็นต้องเป็นไปตามที่มันสุ่มหรือไม่? บนใบหน้าของมันไม่ การสุ่มเป็นสิ่งหนึ่ง การไม่ตั้งใจอย่างเต็มที่ก็เป็นอีกเรื่องหนึ่ง มีช่องว่างทางตรรกะระหว่างปัจจัยกำหนดและความสุ่มเสี่ยง และบางทีเจตจำนงเสรีก็อาศัยอยู่ในช่องว่างนั้น
ชอมสกีกล่าวต่อไปว่า อาจเป็นไปไม่ได้ที่มนุษย์จะเข้าใจเจตจำนงเสรี ในทางวิทยาศาสตร์ ผู้คนพัฒนาแบบจำลองหรือทฤษฎีของระบบที่พวกเขาสนใจ เขาแนะนำในหนังสือภาษาและปัญหาของความรู้ว่าแบบจำลองเดียวที่เราเข้าใจได้คือแบบจำลองที่การกระทำของเราถูกกำหนดหรือสุ่ม ถ้าเป็นเช่นนั้น เราจะไม่พัฒนาแบบจำลองทางวิทยาศาสตร์ของเจตจำนงเสรี เพราะมันไม่มีสิ่งเหล่านี้
ฉันไม่แน่ใจว่า Chomsky พูดถูกเกี่ยวกับขีดจำกัดของความเข้าใจของมนุษย์ แต่ฉันคิดว่าเขาพูดถูกเกี่ยวกับเจตจำนงเสรี เรามีอิสระที่จะขยับนิ้ว นั่นไม่ได้ถูกกำหนดหรือสุ่ม — เป็นทางเลือกที่เรารู้สึกได้ในกระดูกของเรา
ปริมาณไนโตรเจนมหาศาลนี้ทำให้พืชผลและทุ่งหญ้าเติบโตอย่างอุดมสมบูรณ์ แต่ยังปล่อยก๊าซไนตรัสออกไซด์ (N₂O) ซึ่งเป็นก๊าซเรือนกระจกอีกด้วย
การเกษตรเป็นสาเหตุหลักของความเข้มข้นที่เพิ่มขึ้นและมีแนวโน้มที่จะยังคงเป็นเช่นนี้ในศตวรรษนี้ การปล่อย N₂O จากการเกษตรและอุตสาหกรรมสามารถลดลงได้ และเราต้องดำเนินการอย่างเร่งด่วนหากเราหวังว่าจะทำให้สภาพอากาศของโลกมีเสถียรภาพ
Credit : เว็บแท้ / ดัมมี่ออนไลน์
